Być może piękno umocniło naszą determinację – Masao Adachi

Między polityką a sztuką, między trockizmem a surrealizmem, pomiędzy Libanem, Palestyną a Japonią, między dniem wczorajszym a jutrzejszym, między pięknem a determinacją – znany z wizualnego ekstremizmu Philippe Grandrieux (reżyser pamiętnego Jeziora z 9. NH) śledzi losy innego radykalnego twórcy filmowego: Masao Adachiego. Adachi, współtwórca japońskiej nowej fali, w 1971 roku zrezygnował z kręcenia filmów i przystał do lewackich bojówkarzy z Red Army, by przez następne 35 lat poświęcić się rewolucji. W 2000 roku, po 30 latach dobrowolnego wygnania, zostaje aresztowany w Libanie i deportowany do rodzinnej Japonii. Utrzymany w tonacji nokturnu portret psychologiczny, który tworzy Grandrieux, współgra z mrocznym mózgiem Adachiego, w którym krzyżują się buddyjski spokój, surrealistyczna wyobraźnia i nieustanny bunt. Ciemny dosłownie i w przenośni film zamienia kino w rodzaj psychologicznego darkroomu, w którym toczy się dyskusja o radykalnych wyborach, sytuacjach granicznych, transgresji, awangardzie i rewolucji. Rewolucja także jest obrazem. Pytanie brzmi: jak przełożyć go na rzeczywistość.