Miejsca w miastach

Mimmi ma 19 lat i jak niemal każda dziewczyna w tym wieku chce żyć własnym życiem. Według zasad, które ustala sama. Chce być szczęśliwa, ale przede wszystkim wolna. Poznajemy ją, kiedy zrywa z dużo starszym chłopakiem. Ten poucza ją: Zobaczysz, jeszcze będziesz błagać, żeby cię zrozumiano. Protekcjonalnie zakłada, że jako mężczyzna zna ją lepiej niż ona sama siebie. Jest sfrustrowany jej oporem. Podobnie jak jej matka i inni dorośli uważający, że rolą młodej kobiety jest bycie miłą i spełnianie cudzych oczekiwań. Mimmi ma na siebie inny pomysł: wchodzi w przelotne romanse, podróżuje, tańczy, robi kurs prawa jazdy, przeprowadza się do Francji. Kamera podąża za dziewczyną do miejsc, gdzie spędza czas. Mieszkania, basen, szkoła, kawiarnie, nocne kluby, ulice tworzą jej świat, ale jej nie definiują. Jak w wielu późniejszych filmach Angela Schanelec buduje tę historię z elips. Najbardziej dramatyczne wydarzenia rozgrywają się poza kadrem. Emocje Mimmi także pokazane są oszczędnie, reżyserka szanuje prywatność swojej bohaterki. Wiemy tylko tyle, ile trzeba: nosi kucyk, czerwony płaszcz, a jej ojciec był pianistą. Dobrze mówi po francusku. Resztę musimy sobie dopowiedzieć.