Filmy o sztuce
Nieoczywiste, ryzykowne, enigmatyczne - filmy o sztuce - składają się w tym roku na filmowy gabinet osobliwości.
Jak w renesansowych gabinetach cudów, gdzie obok siebie funkcjonowały niecodzienne obiekty, rzadkie znaleziska, przedmioty których użyteczność i znaczenie wzajemnie się wykluczały, zestaw 12 filmów o sztuce kontynuuje tę tradycję osobliwych kolekcji. Z tym, że zamiast szczególnego stanu posiadania pokażemy szczególne stany działania.
- W programie znajdziemy zapisy niecodziennych zainteresowań przeradzających się w obsesje, ekstrawaganckich fascynacji rozwijanych w życiowe projekty i estetycznych praktyk, na tyle dwuznacznych i niekonwencjonalnych, że czasem zawahać się można, przez nazwaniem ich sztuką. Pasje, które są motorem działania bohaterów i twórców filmów o sztuce - choć mogą wydawać się kuriozalne, a entuzjastów poprowadzić daleko poza społeczny i artystyczny mainstream - oglądane na ekranie stają się wręcz zaraźliwe. A sami pasjonaci stają się wizjonerami, rozszczelniającymi system potencjałem swojej wyobraźni - mówi kuratorka sekcji Ewa Szabłowska.
Gdzie jest Rocky II opowiada o poszukiwaniach zaginionego dzieła sztuki - sztucznego kamienia nazwanego Rocky II na cześć Sylvestra Stallone. Jest to tajemnicza praca kalifornijskiego artysty Eda Rauchy. Pierre Bismuth (francuski artysta i współscenarzysta Zakochanego bez pamięci) prowadzi psychodeliczne śledztwo, by na pustyni Mojave odnaleźć ukryty w latach 70. artefakt. Inną zaskakującą podróż obejrzymy w 1996 Lucy i trupy w basenie. To filmowy trip w estetyce lo-fi, opowiadający o dziewczyńskim wypadzie na alternatywny festiwal muzyczny - wygląda jak wygrzebana na pchlim targu, zdobycz, którą mogłaby się zachwycić tytułowa Lucy, zwinnie omijająca pułapki konsumpcyjnego stylu życia.
Wizytę w śpiącym ciele składają twórcy Harvard Sensory Etnography Lab - Véréna Paravel i Lucien Castaign-Taylor. W somilokwiach (to fachowe określenie mówienia przez sen) jesteśmy świadkami niezwykłych nocnych dramatów, które zaludniają karły do wynajęcia i roznegliżowane wampy o platynowych odcieniach bikini. Natomiast izraelska artystka Ann Oren udowadnia, że nie trzeba dysponować ciałem i duszą aby inspirować tłumy. Opowiedziane za pomocą piosenek i wirtualnych spotkań The World Is Mine to perypetie Oren w świecie fanów Hatsune Miko.
Sztuka obecna jest w wielu obszarach rzeczywistości: można znaleźć ją w sennych monologach, wśród japońskich fanów wirtualnej piosenkarki, w nudzie i obsesyjnym śledztwie z udziałem wynajętego detektywa. W ulicznych protestach i imprezach techno. W takich wypadkach życie przenika charakterystyczna dla sztuki wrażliwość, konceptualne myślenie czy też niekończące się gry z wyobraźnią: polityczną, ekonomiczną czy naukową. Belgijska reżyserka Martine Doyen, w CHOMIKach, filmie-performansie, po terrorystycznym zamachu na Muzeum Żydów organizuje uliczny happening w formie średniowiecznej "epidemii tańca". Z kolei Ginan Seild bierze na warsztat zjawisko rotacji w jej różnych odsłonach. Fizyka kwantowa, sufizm i audiowizualne eksperymenty splatają się w Wirze niczym w intelektualnej trąbie powietrznej, która - jeżeli damy jej się ponieść - może zaprowadzić w zupełnie nieoczekiwane miejsca. Czy nadal jest to przestrzeń sztuki, trudno powiedzieć, ale na pewno takie post-artystyczne wycieczki są bardzo inspirujące.
Ewa Szbłowska