„Złota dziesiątka” dyrektorki artystycznej. Sprawdź top 10 Ewy Szabłowskiej

Skoro o dziesiątkach mowa: już za 10 dni, 21 lipca, rozpocznie się 22. MFF Nowe Horyzonty. Bilety na stacjonarne pokazy i dostępy do seansów online są już w sprzedaży. Jeśli nadal zastanawiacie się, co dołączyć do Waszych festiwalowych haromonogramów – skorzystajcie z podpowiedzi przygotowanej przez Ewę.

Kup bilety i dostępy

1. Wielki ruch, reż. Kiro Russo

Niezwykłe kino drogi, bo będące skrzyżowaniem podróży duchowej, metafizycznej wyprawy i majaków rozgorączkowanego umysłu. Nowy film boliwijskiego reżysera Kiro Russo, jak wskazuje sam tytuł, jest rzeczą o płynności świata. Ucieleśnieniem tego żywiołu jest La Paz i jego tętniące życiem ulice i bazarki. Z miejskiej symfonii przebija się kilka głosów, za którymi podąża reżyser: chorego chłopaka z prowincji, który zostaje pochłonięty przez miasto i jego dziwne moce; uzdrowiciela i oszusta oraz przekupki – dobrej duszyczki targowiska, specjalistki od beznadziejnych przypadków. Surowa, niemalże dokumentalna forma, z upływem czasu staje się coraz bardziej fantastyczna, miejscami wręcz abstrakcyjna. Portret miasta, ożywianego ciemną energią, pełnego tajemnic i magii, nakreślony z niezwykłą wrażliwością społeczną i filmową erudycją.

2. Silent Twins, reż. Agnieszka Smoczyńska

Rzecz o życiu w świecie marzeń. W niezwykle czuły i empatyczny sposób, Agnieszka Smoczyńska opowiada o milczących bliźniaczkach. Prawdziwa historia June i Jennifer Gibbons, czarnoskórych bliźniaczek z Walii, które od dzieciństwa rozmawiały tylko ze sobą. Siostry odmawiające werbalnej komunikacji z rodziną, nauczycielami i rówieśnikami tworzą symbiotyczny, choć niepozbawiony rywalizacji duet. Ich życie toczy się za zamkniętymi drzwiami dziewczęcego pokoju: w wyobraźni, we wspólnych zabawach i na kartach książek, które piszą. Historia nastoletniego buntu czy ekscentrycznej zabawy, która wymknęła się spod kontroli? A może kryzysu psychicznego lub studium toksycznej miłości?

3. Super Natural, reż. Jorge Jácome

W Super Natural dwa pozaludzkie głosy wzywają do zanurzenia się w bujnym ekosystemie filmowym Jorge Jácome’a. Czy to głosy syren, których pieśni od zawsze wabiły żeglarzy, by zejść z utartego kursu i pogrążyć się w pianie złudzeń? Zapadnij się w fotelu – nęcą. – Czy już śpisz? Po części multisensoryczny kolaż, po części medytacja z przewodnikiem, Super Natural angażuje fizyczność zarówno performerów, jak i widzów. Reżyser przekształca subtropikalną przyrodę Madery w pierwotną zupę form: ciał w kontakcie, ciał rozpływających się w krajobrazach, ciał splecionych z innymi ciałami: ludzi, roślin, owoców i zwierząt. Obezwładniający seans, będący kinowym odpowiednikiem ciepłego, mocnego uścisku, który formułuje nową koncepcję intymności. Rzecz o byciu razem.

4. Kafka dla dzieci, reż. Roee Rosen

Pełnometrażowy film Roee Rosena – artysty wizualnego, przewrotnego badacza paradoksów, białych plam i ciemnych zakamarków izraelskiej tożsamości. Metahistoria o przemianach – Gregora Samsy w karalucha, opowiadania w film, dzieci w dorosłych – utrzymana w konwencji telewizyjnego programu dla dzieci, z gatunku tych, gdzie występują pan Stół i pani Lampa oraz wszyscy śpiewają piosenki. Ekspresjonistyczne animacje, toksyczne reklamy, filozoficzne wykłady co rusz przerywają ten perwersyjny musical, zmierzający do niepokojącego finału – śledztwa, kim jest dziecko? Każdy, kto zetknął się z pełną zasadzek i mistyfikacji sztuką Rosena, łatwo domyśli się, że nie będzie to pozycja dla młodego widza, lecz dla niegrzecznych dorosłych.

5. Earwig, reż. Lucile Hadžihalilović

W scenerii gotyckiego horroru rozgrywa się historia jak ze snu, a raczej zapętlającego się koszmaru. Albert, cichy i osowiały mężczyzna, opiekuje się  niezwykłą dziewczynką. Mia jest naprawdę dziwnym dzieckiem, bo zamiast zębów ma protezę zrobioną z lodu, która codziennie topnieje i trzeba ją zamrażać na nowo. We dwójkę mieszkają z dala od ludzkich spojrzeń, w mrocznym mieszkaniu. Co dzieje się, za wiecznie zasłoniętymi żaluzjami? Lęk, samotność i desperacja są nieustająco obecne, ale ich źródło pozostaje ukryte za dentystycznymi rytuałami. Jakże interesujące postscriptum do Don’t Panic, Kiss Me – ubiegłorocznej wystawy o zębach w galerii Studio BWA.

6. Afterwater, reż. Dane Komljen

Filmowy esej o żywiole wody – rozumianym w sensie dosłownym jak i metaforycznym, rzecz o płynnej naturze rzeczywistości. W erudycyjny i zmysłowy sposób reżyser splata literackie i filozoficzne teksty traktujące o doświadczaniu wody: pływania, kąpania się, zatapiania, rozpływania z obrazami pieszej wędrówki przez podmokły las. Trójka pozostających w niejasnej lecz erotycznej relacji bohaterów zanurza się w napotkanych strumykach, nasłuchuje kapania kropel z liści, rozmięka w deszczu razem z otaczającą ich przyrodą. Jest to bardzo synestetyczne doświadczenie filmowe, zachęcające widzów do roztopienia się w naturze i jej reprezentacjach: wizualnych i dźwiękowych.

7. Tama, reż. Ali Cherii

Rozświetlony afrykańskim słońcem, a jednak mroczny film, sięgający do ukrytych w podświadomości instynktów. Rzecz o potrzebie tworzenia, wewnętrznej motywacji artystów, która sprawia, że sztuka powstaje w najbardziej niekorzystnych warunkach. Na tle wielkiej tamy w Sudanie śledzimy historię cichego robotnika, który wraz z innymi gastarbeiterami konstruuje cegły z błota i wody z Nilu. Nocą, kiedy inni mężczyźni odpoczywają, Maher kontynuuje pracę. Na pożyczonym motorze wymyka się na pustynię. Tam buduje z błota zupełnie inną strukturę. Gliniane rzeźby – totemy, które oglądamy w filmie, są autorstwa samego Cherriego. Reżyser jest również uznanym artystą wizualnym, a jego rzeźby prezentowane są na tegorocznym Biennale Sztuki w Wenecji.

8. Pustka i ja, reż. Adrián Silvestre

„Love is in the air… but I can’t breathe” – bo jak być transdziewczyną na Tinderze? W chaszczach internetowego randkowania każdemu łatwo się zgubić, a Raphaelle porusza się zupełnie po omacku. Dla poznawanych mężczyzn jest niecodziennym obiektem seksualnym, odmieńcem, fetyszem. Jednak poprzez kolejne randki (zazwyczaj żenujące, czasem tragicznie nieudane) coraz lepiej poznaje reguły aplikacji randkowych, ale przede wszystkim samą siebie. Bo jak pisała matka feminizmu Simone de Beauvoir: „Kobietą się nie rodzisz, tylko stajesz”. Poruszający zapis przemiany.

9. Na pełen etat, reż. Éric Gravel

Kino akcji na przedmieściach Paryża. W obłędnym tempie toczy się życie rozwiedzionej mamy, desperacko próbującej związać koniec z końcem. Brak czasu i nadmiar obowiązków to doświadczenie wszystkich pracujących na pełen etat – a wziąwszy pod uwagę pracę wykonywaną w domu, na dwa etaty – kobiet. Jako samotna matka Julie nie ma przywileju, by żyć inaczej. Gravel w zbliżeniach, w bardzo intymny sposób kreuje postać zdyszanej bohaterki. A my nie tyle na nią patrzymy, co biegniemy z nią, starając się dotrzymać jej kroku.

10. Atlantyda, reż. Yuri Ancarani

To nie jest nostalgiczna pocztówka z Wenecji, lecz podróż na spidzie przez mętne wody Laguny. Miejscowi „szybcy i wściekli” zamiast samochodami ścigają się podrasowanymi motorówkami, noszącymi imiona ich dziewczyn. Ancarani zanurza widzów w nihilistycznym uniwersum spalonych słońcem ciał, płynnych krajobrazów i panoramicznych ujęć wyścigów motorówek. Aż do zupełnie psychodelicznego finału reżyser testuje granice filmowej narracji. Plus wspaniała, elektroniczna ścieżka dźwiękowa Lorenzo Senniego, dudniąca z motorówek i odbijająca się echem po kanałach.

Sprawdź pełny program 22. Nowych Horyzontów