Roman Gutek, dyrektor MFF Nowe Horyzonty, poleca festiwalowe filmy.
Sezon diabła, reż. Lav Diaz (Filipiny)
Mistrz azjatyckiego kina tym razem dekonstruuje gatunek… musicalu. W swoim czterogodzinnym filmie stawia nie tylko na spokojne, piękne kadry, lecz również mocny komentarz polityczny. Ciekawe i fascynujące.
Monument, reż. Jagoda Szelc (Polska)
Jagoda Szelc (Wieża. Jasny dzień) potwierdza, że jest jednym z największych talentów polskiego kina. Jej drugi film to hipnotyzująca, nadrealna historia o tym, co skrywają ludzka psychika i ludzkie ciało. Tajemniczy i niepokojący dyplom aktorski studentów łódzkiej Filmówki.
Girl, reż. Lukas Dhont (Belgia)
Nagrodzony w Cannes za najlepszy debiut film 26-letniego Belga. Subtelny, wyjątkowy i świetnie zagrany (rewelacyjny Victor Polster) portret dziewczyny uwięzionej w ciele chłopaka. Kino intymne i poruszające.
Ingmar Bergman - rok z życia, reż. Jane Magnusson (Szwecja)
Pasjonujący dokument o życiu i twórczości mistrza kina, którego setną rocznicę filmowy świat celebrował 14 lipca tego roku (na festiwalu będą przegląd jego filmów oraz poświęcone mu wystawa i instalacja). Bergman jako tytan pracy, dyktator na planie, człowiek enigmatyczny, kontrowersyjny i fascynujący. A ten rok - to 1957 - najpłodniejszy w jego życiu.
Tajemnice Silver Lake, reż. David Robert Mitchell (USA)
Popkulturowa bomba, przewrotna gra z widzem, pełna odniesień do klasyki kina, muzyki, teorii spiskowych. Zabawne i wciągające.
The Image Book, reż. Jean-Luc Godard (Szwajcaria / Francja)
Film-esej mistrza francuskiego kina nagrodzony Specjalną Złotą Palmą w Cannes. Godard idzie własną drogą - poszukuje relacji między obrazem i słowem, prowokuje, pyta o granice i sens montażu. Dzieło radykalne, wieloznaczne, kinofilskie.
Ága, reż. Milko Lazarov (Bułgaria / Niemcy / Francja)
Enigmatyczny, jednocześnie wyciszony i spektakularny, film zamykał w tym roku festiwal w Berlinie. Bułgarski reżyser Milko Lazarov bada dystans między monumentalną naturą, wymuszającą pokorę i budzącą trwogę, a nacierającą nań nowoczesnością.
Królewna Śnieżka, reż. Jõao César Monteiro (Portugalia)
Królewna Śnieżka przekracza wszelkie filmowo-stylistyczne schematy. Jest jedną z najbardziej radykalnych produkcji w dziejach kina. Zrealizowana w oparciu o prozę Roberta Walsera antybaśń będąca zarazem antyfilmem. Serdecznie polecam retrospektywę zupełnie nieznanego w Polsce Monteiro.
Na wojnie, reż. Stéphane Brizé (Francja)
Pokazywany w konkursie w Cannes paradokumentalny, surowy epos o oporze wobec potężnego kapitału. Fenomenalny Vincent Lindon w roli głównej. Mimo, że temat nie jest ekscytujący, mocno ten film przeżyłem.
Mały krzyżowiec, reż. Václav Kadrnka (Czechy / Słowacja / Włochy)
Laureat zeszłorocznego festiwalu w Karlovych Varach. Film przypominający przepiękne i eksperymentalne obrazy mistrza czeskiego kina Frantiska Vlácila. Melancholijne kino w średniowiecznym kostiumie. Odkrycie.