Play Time

Lotnisko. Biurowiec. Ulica. W środek tego żywiołu trafia pan Hulot, zagubiony prowincjusz „myślący inaczej”, zarazem pocieszny i godny współczucia. Najpierw próbuje spotkać się z pracownikiem olbrzymiego biura, potem przedziera się przez ruch uliczny i okolicznościowe imprezy… Tati kreśli dystopijną panoramę współczesności – odczłowieczonej, zautomatyzowanej, zbiurokratyzowanej. Wszystko widziane jest z oddali, z niemal boskiej perspektywy, na którą składają się dalekie plany, postacie ruszające się jak na szachownicy, gagi rozgrywane na samym dźwięku (vide przepiękna scena „pojedynku” w poczekalni). Francuz wykorzystał narracyjną formę dźwięku z tak mistrzowską precyzją, że do dziś trudno znaleźć filmy, które mogłyby się równać z Play Time.