Różowe flamingi

W filmach Johna Watersa plugastwo jest rozkoszą, a drag queen Divine (koszmar każdego homofoba według Piotra Mirskiego) jest traktowana niczym Marlena Dietrich w Sternbergowskim hołdzie. Różowe flamingi nie tylko odniosły sensacyjny sukces kasowy, ale również ujawniły pewną delikatność reżysera, której istnienia nikt (nawet on sam) nie może zaprzeczyć. To opowieść o dzikiej rywalizacji między wielopokoleniową rodziną „białych śmieci” a parą zajmującą się groteskowym handlem ludźmi w celu wykorzystania seksualnego; nagrodą, której pragną, jest tytuł najplugawszych ludzi, jacy stąpają po powierzchni Ziemi (a Waters oczywiście i tak ich wszystkich wyprzedza, kręcąc ten film).

Różnego rodzaju potworności obejmują ordynarne pochłanianie kurczaków i zachłanne pożeranie psich odchodów, przez co film z pozoru stanowi akceptację uwiecznionego kamerą sedna politycznych poglądów Divine: Zabić wszystkich natychmiast. Mimo to obraz ten, jakkolwiek szalony, przedstawia rodzinę niezupełnie dysfunkcyjną; nie można również zaprzeczyć, że złowroga para grana przez Davida Lochary’ego i Mink Stole jest tak doskonale zgrana seksualnie i tak bardzo oddana sobie, że trudno oprzeć się chęci bycia jak oni.