Królestwo

Królestwo jest kolosem na glinianych nogach. Potężny gmach duńskiego szpitala, wzniesiony na mokradłach, na których niegdyś bielono płótna, miał być świątynią rozumu. Miejscem, gdzie światło nauki będzie rozpraszać mroki zabobonów. Tymczasem dzieją się tutaj rzeczy, o jakich nie śniło się racjonalistom w białych kitlach. Jak na przykład wytłumaczyć to, że po budynku błąka się duch tragicznie zmarłej dziewczynki? W cieniu metafizycznego horroru rozgrywają się ludzkie dramaty i komedie. Intrygi, romanse, awantury. Królestwo jest szaloną operą mydlaną: ekscentryczną w swoim eklektyzmie, histerycznie śmieszną, a przy tym przerażającą i dojmującą. To nieodrodne dziecko swojego ojca, Larsa von Triera, natchnionego chuligana europejskiego arthouse’u, który przyswoił sobie reguły serialu telewizyjnego tylko po to, aby wykoślawić popularną konwencję, nagiąć ją do autorskiej wizji kina. Trier we własnej osobie pojawia się pod koniec każdego odcinka. Elegancko ubrany i diabolicznie uśmiechnięty, podsumowuje akcję i raczy widzów bon motami. Przypomina, że to on stoi za ekranowymi wybrykami. Ten szpital to jego cyrk.

Piotr Mirski

Tytułowe Królestwo to nazwa szpitala postawionego na dawnych mokradłach, gdzie niegdyś wybielano tkaniny. Bielarzy zastąpiła najlepsza kadra medyczna, ludową mądrość wyparło szkiełko i oko. W najgłębszych zakamarkach tego miejsca czai się jednak zakorzeniona w przeszłości zbrodnia i duch przerażonej dziewczynki, która nie może zaznać spokoju. Połączenie tego, co racjonalne z tym, co nadprzyrodzone, tworzy w tym przypadku iście wybuchową mieszankę – publiczność ochrzciła ją mianem skrzyżowania Miasteczka Twin Peaks z Ostrym dyżurem. U Larsa von Triera studenci medycyny podrzucają pielęgniarkom odcięte głowy, lekarze pasują się w piwnicach na członków loży masońskiej, szpitalny patolog poświęca się dla nauki i wszczepia sobie wątrobę nieboszczyka ze złośliwym guzem, pacjentki urządzają na oddziale seanse spirytystyczne. Królestwo od ćwierć wieku uruchamia doświadczenie wstrząsu i szoku poznawczego, jest jednocześnie karuzelą śmiechu i labiryntem krzywych zwierciadeł odznaczającym się gęstością najczarniejszego koszmaru. Sam reżyser, z właściwą sobie dozą przewrotności, mawiał, że to idealny serial familijny – zdolny napędzić stracha całej rodzinie.

Mateusz Demski (Gutek Film)