Nieśmiertelna

Reżyserski debiut Alaina Robbe-Grilleta Nieśmiertelna jest w jego dorobku filmem najbliższym eksperymentalnej poetyce nouveau roman, może być wręcz uznany za przewrotną autoadaptację powieści Żaluzja. Tytułowy motyw powieściowy został tu wielokrotnie wykorzystany w warstwie wizualnej – patrzenie przez przysłonięte żaluzjami okna wprowadza niepokojącą atmosferę voyeuryzmu (rozumianego również jako praktyka seksualna) i organizuje relacje między postaciami oparte na fascynacji, pożądaniu, pragnieniu zdominowania i posiadania. Jednocześnie żaluzja odsyła również do obsesyjnej zazdrości (fr. jalousie) i tym samym – ponownie zgodnie z narracyjnymi strategiami nowej powieści – kwestionuje obiektywizm, chronologię i logikę pokazanych w filmie zdarzeń. Mężczyzna (Jacques Doniol-Valcroze) przybywa do Stambułu i w tym pięknym, ale obcym mieście spotyka – lub jedynie pragnie spotkać – kobietę (Françoise Brion) równie tajemniczą i niebezpieczną jak sceneria, w której rozgrywa się ich romans naznaczony lękiem przed utratą i nieuchronnością śmierci.