Pani Fang

W pierwszych scenach filmu pani Fang wydaje się pozostawać w pełni sił. Demencja – kobieta cierpi z powodu choroby Alzheimera – jeszcze nie odcisnęła na jej ciele wyraźnego piętna. Wang Bing wrócił do jej domu kilka miesięcy później, by zarejestrować ostatnie dni jej życia. Nagrodzony w Locarno film jest jednocześnie prowokacyjny i refleksyjny. Przełamuje tabu, wprowadzając kamery do domu umierającej, lecz nie epatuje jej cierpieniem. Przypomina, że życie wokół toczy się dalej, gdy podsłuchuje rozmowy bliskich i podgląda ich wyprawy na ryby. Obiektyw beznamiętnie przygląda się kruchej, przykutej do łóżka kobiecie, rejestruje jej pozbawioną wyrazu twarz. Nie wiadomo, czy pani Fang jest świadoma tego, co dzieje się dookoła. Zgromadzeni w domu ludzie nieustannie debatują na temat stanu chorej. Czasem wydaje się, że traktują umierającą niczym muzealny eksponat. Przyglądają się półprzymkniętym oczom i zapadniętej klatce piersiowej, cynizmem maskując nieuchronnie nadciągającą żałobę i rozpacz. Czekanie na ostatni oddech staje się nie mniej trudne, niż próba pogodzenia się z odejściem bliskiej osoby.