Arcydzieło Bertolucciego to zarazem jeden z tych filmów, które cierpią z powodu błędnego odczytania – lwia część tekstów o Ostatnim tangu w Paryżu skupia się wyłącznie na jego aspekcie erotycznym, a skandal obyczajowy towarzyszący premierze filmu nieco wykoślawił jego recepcję. Bo w rzeczywistości żadna to historia o miłości czy efemerycznym romansie, ale gorzki dokument duchowego ekshibicjonizmu. Seks nie stanowi w filmie celu, a środek; dla Paula i Jeanne zdaje się być jedyną namacalną, niezmienną rzeczą w rozpadającym się powoli świecie, który traci swoją kulturową tożsamość. Bertolucci rozlicza intelektualną rewolucję przełomu lat 60. i 70., dochodząc do niepokojących wniosków.
Niegdyś dobrze zapowiadający się poeta, karierę filmową zaczął jeszcze na studiach u boku Pasoliniego i szybko nakręcił swój debiut – Kostuchę w 1961 roku. Pierwszą nominację do Oscara wywalczył dekadę później za Konformistę, a w 1972 roku zdobył międzynarodowy rozgłos skandalizującym Ostatnim tangiem w Paryżu. Jego kolejne filmy również cieszyły się uznaniem, a Ostatni cesarz otrzymał aż dziewięć statuetek Oscara.
1970 Konformista / Ill Conformista / The Conformist
1972 Ostatnie tango w Paryżu / Ultimo tango a Parigi / Last Tango in Paris
1987 Ostatni cesarz / The Last Emperor
1993 Mały Budda / Little Buddha
1996 Ukryte pragnienia / Stealing Beauty
2003 Marzyciele / The Dreamers