Ostatnia zima

Rytm życia w filmie Johna Shanka wyznaczają zmieniające się pory dnia. Nocami bohaterowie Ostatniej zimy gubią się w mrocznych półcieniach jak postacie na obrazach Rembrandta. Minimalizm akcentuje skromność i powolność wiejskiego życia. Mieszkańcy lokalnych farm popadają więc w długi stopniowo. Z wolna decydują się oddać swoje dziedzictwo w ręce bogatego właściciela ziemskiego. Tylko Johann się na to nie godzi. Jest jak pyłek w oku – drażni i uwiera.

Reżyser wspaniale operuje kontrastami. Przygląda się światu z dystansu, mieszcząc w kadrze nieskończoność zimowego krajobrazu. Podkreśla, że kiedy światła gasną, coraz trudniej dojrzeć cel. A gdy zbyt głośno huczy w uszach wiatr, ciężko się komunikować. Lepiej wówczas zamilknąć.