Poczekalnia

Kiedy reżyser filmu opowiadającego o losach reżysera filmowego obsadza sam siebie w roli głównej, nasuwa się uzasadnione podejrzenie, iż mamy do czynienia z intymnym wyznaniem, czy wręcz kinem autotematycznym. Do jakiego stopnia – pozostanie dla nas tajemnicą. Demirkubuz wciela się w rolę Ahmeta, filmowca ze Stambułu, który planuje przenieść na ekran własną interpretację Zbrodni i kary Dostojewskiego. Bohater filmu przeżywa podwójną niemoc: rozsypuje mu się nie tylko scenariusz filmu, ale i małżeństwo. Widzimy, że Ahmet wyraźnie prowokuje ten rozpad. W jego relacjach z kobietami czuć lęk i sztucznie wymuszony dystans. Brak zaangażowania w cokolwiek pozostaje w kontrze do żarliwych emocji, jakich dostarcza powieść rosyjskiego pisarza. Ahmet pragnie tchnąć więcej życia w powstający opornie film. Angażuje do roli Raskolnikowa młodego włamywacza, który pewnej nocy zakrada się do bloku, w jakim mieszka reżyser. Rozdźwięk pomiędzy życiem, a wydumanymi ambicjami jest głównym problemem bohatera, który w swoich filmach (ale również swoich przyjaźniach i miłościach) ucieka od siebie, forsując idealistyczne, nieprzystające do życia wyobrażenia.

Anita Piotrowska