Marie na pamięć

Jeden z filmów, dzięki którym Philippe Garrel został okrzyknięty „Arthurem Rimbaudem francuskiego kina”. 19-letni reżyser bezbłędnie wyczuł nastroje swoich rówieśników i stworzył przekonujący portret pokolenia okrzykniętego „dziećmi Marksa i coca-coli”. Marie na pamięć to także młodzieńczy manifest wyobcowania i nieprzystawalności do konserwatywnych realiów Francji. Garrel opowiada historię pary nastolatków, których uczucie zostaje napiętnowane przez otoczenie. Tak jak w wielu późniejszych dziełach, reżyser rozpatruje cierpienie bohaterów w kategoriach chrześcijańskiego męczeństwa. Tego rodzaju identyfikacje ułatwiają chociażby „biblijne” imiona najważniejszych bohaterów. Mimo swojej alegoryczności Marie… łatwo poddaje się także interpretacjom politycznym i stanowi wyraźną deklarację lewicowych przekonań reżysera. Z dzisiejszej perspektywy film Garrela bywa zresztą interpretowany jako przenikliwa – na równi z Chinką Godarda – zapowiedź czającej się tuż za rogiem rewolucji Maja ’68.