Bilet do Tadż Mahal

Akcja filmu Algimantasa Puipy toczy się na litewskiej wsi w 1946 roku, w traumatycznym dla Litwinów, pełnym przemocy okresie kolektywizacji. W rodzinnym domu Fabijonasa Motuzy „goszczą” przedstawiciele radzieckiej władzy, naruszając wszystkie zasady – szacunku, prywatności, bezpieczeństwa. Ucieczką od tragicznej rzeczywistości staje się dla niego znaleziona na poboczu drogi książka litewskiego pisarza i podróżnika Matasa Šalčiusa Odwiedziny u czterdziestu narodów. Umieszczony w niej wizerunek Tadż Mahal rozpala wyobraźnię bohatera, a marzenie o ujrzeniu mauzoleum staje się tak silne, że odrywa go od świata. Cóż innego pozostaje w sytuacji, w której życie staje się opresyjne, wręcz niemożliwe do zniesienia? Reżyser odwołuje się do ważnego w historii nowoczesnej Litwy chłopskiego ruchu „książkonoszy” (knygnešiai), przemycających w okresie carskich represji litewskie druki z Prus Wschodnich na teren Litwy. Obraz pochylonego nad książką, pogrążonego w lekturze mieszkańca małej wioski ma w litewskiej wyobraźni ikoniczne znaczenie.