Droga krzyżowa

Dla 14-letniej Marii wiara to cały świat. Jej rodzina należy do Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X i żyje według tradycyjnych, ortodoksyjnych katolickich zasad. Skupieni na doskonaleniu swojej religijności, szukający idealnej łączności z Bogiem bohaterowie niepostrzeżenie zapominają o miłości rodzinnej. Zaplątani w hasła i postulaty, popadają w fanatyzm. Koleżanki Marii marzą o gadżetach i chłopakach, ona nie pozwala sobie nawet na przyjaźń. Marzy o świętości, a ta wymaga wyrzeczeń, cierpienia i największych poświęceń. Surowości ekranowej wiary odpowiada surowość obrazu: zrealizowany w 14 długich ujęciach film odwzorowuje strukturę drogi krzyżowej. Kamera pozostaje nieruchoma, jakby zawieszona w medytacji nad wydarzeniami wewnątrz kadru. Ta sterylna, klarowna forma daje szansę na głębokie skupienie. Droga... to współczesna, krytyczna hagiografia. Na pewno – mimo ostrego spojrzenia – nie jest filmem antyreligijnym. Stanowi oskarżenie fanatyzmu i radykalizmu niepozostawiającego miejsca na miłość – ani do Boga, ani do człowieka.