Nieszczęście

Stary człowiek budzi się w ciemnym pokoju. Jego poranne rytuały utrzymują świat w stałym rytmie, nie prowadzą już do przemiany. Ktoś krzyczy: Chodźmy przyłączyć się do rewolucji!, ale ulic nie zalewają pochody manifestantów. Zacznie po nich krążyć starszy mężczyzna. Utożsamiamy się z nim i zadziwieni tym faktem z perwersyjną ciekawością idziemy jego śladami. On przygląda się rozczarowująco nijakim twarzom przechodniów. Pozwala nam przypatrywać się sobie. Kamera rzadko zagląda mu w oczy, zwykle czyni z niego element krajobrazu. Tak innego od tego, który znamy. Pejzażu meksykańskiego miasta nie zaludniają tłumy jemu podobnych, słońce nie spala ulic. Starszy pan sprawia, że płomienie trawią tylko wspomnienia, sukcesywnie rozogniają fantazje.