Wygrany

Wiesław Saniewski sięga po kamerę niezwykle rzadko. Każdy jego film jest wyczekiwany i każdy zawiera mnóstwo skondensowanych treści. Nie inaczej jest w wypadku Wygranego, z którego śmiało można by zrobić trzy długometrażowe fabuły. Reżyserowi nie brakuje jednak odwagi, by w jednym dziele przedstawić zarówno kondycję współczesnego artysty, jak i historię miłości, śmierci czy relacji rodzinnych, a także opowieść o życiowym mentorze skrupulatnie pracującym na zawał serca. Choć tematów wiele, wątki przeplatają się w wolnej narracji. Saniewski nigdzie się nie spieszy. Nie zależy mu też, ażeby widzem wstrząsnąć. Zamiast tego proponuje szukanie refleksji na własną rękę. Metoda ta nie zawsze przynosi wymierny efekt, ale na pewno świadczy o wierze w widza, której brakiem rażą infantylne produkcje kina komercyjnego. Film ten zwraca uwagę przede wszystkim dwoma kwestiami. Pierwszą jest refleksja o sytuacji artysty, który swoją sztuką zarabia na menedżerów, organizatorów imprez kulturalnych i dziennikarzy – słowem, na wszystkich poza sobą. Drugą zaś jest wyśmienite aktorstwo Janusza Gajosa – choćby tylko dla niego warto udać się do kina.