Sala samobójców

Jedyny zarzut, jaki można postawić pełnometrażowemu debiutowi Jana Komasy, jest taki, że nie powstał kilka lat wcześniej. Film jest bowiem idealną diagnozą pierwszej dekady XXI wieku, która borykała się z problemami wirtualnej rzeczywistości oraz stopniowego oddalania się od realnych relacji międzyludzkich na rzecz tych zapośredniczonych komputerem.

Dominik ma wszystko – to tym słowem kapitalistyczne społeczeństwo definiuje dom, w którym półki uginają się pod ciężarem splendoru, a nieprzyzwoicie bogaci rodzice są tam rzadkimi gośćmi. Taką definicją domu posługują się filmowi opiekunowie głównego bohatera (znakomity tandem aktorski Kulesza i Pieczyński), kiedy ich syn wypada z kolein, którymi miał iść przez życie: zdać maturę, znaleźć sobie dziewczynę i kontynuować ojcowską tradycję dorobkiewicza. Dominik się w tym nie odnajduje. Nie dość, że pieniądze szczęścia mu nie dają, to na dodatek niepokoi go własna orientacja seksualna, której niepewność nawet w ekskluzywnej szkole wiąże się z wytykaniem palcami i upokorzeniem. Przed tym właśnie chłopak chroni się w internetowej sieci, gdzie poznaje tajemniczą Sylwię. To ona wprowadza go w świat tytułowej Sali, która okaże się tylko pozornie bezpieczniejsza od bezwzględnej rzeczywistości.