Eden i później

W swoim pierwszym barwnym filmie Eden i później Alain Robbe-Grillet odchodzi od pozornie werystycznej estetyki nowofalowej ku halucynacyjnej wizyjności kina kontestacji, pozostając jednak wierny sposobom opowiadania oraz tematycznym obsesjom i wizualnym fetyszom znanym z wcześniejszych fabuł. W nocnym klubie „Eden”, który wygląda jak neoplastyczna instalacja Pieta Mondriana, spotyka się grupa studentek i studentów, by pod wpływem narkotyków odgrywać seksualne rytuały i paranekrofilne performanse. Za pośrednictwem bohaterki granej przez Catherine Jourdan akcja przenosi się najpierw do wnętrza fabryki, a następnie do Tunezji ukazanej z pełną świadomością siły oddziaływania postkolonialnych klisz. Wydaje się, że film nie jest bezkrytyczny wobec kontrkulturowej obyczajowości, a do utopijnych wizji nowej kolektywności podchodzi z pewną ironią i humorem. Jednocześnie jednak charakterystyczna dla Robbe-Grilleta skłonność do poetyki transgresyjno-surrealistycznej skutkuje nagromadzeniem scen przemocy, która wymierzona jest przede wszystkim w nagie ciała kobiet poddawane praktykom BDSM.