Zeszłego roku w Marienbadzie

Od samego początku widzieliśmy film w ten sam sposób – stwierdził pisarz Alain Robbe-Grillet, debiutujący w roli scenarzysty, podkreślając tym samym prymat tego, co wizualne (pokazywanie), nad tym, co werbalne (opowiadanie). W konsekwencji nagrodzony Złotym Lwem w Wenecji film Alaina Resnais'go, choć skłania do piętrowych, a często wykluczających się interpretacji, z trudem daje się streścić. To raczej na wskroś modernistyczny eksperyment narracyjno-wizualny, przełamujący właściwe dla kina klasycznego oddzielenie treści od formy i poszukujący nowego języka – czysto filmowego, ale zarazem nasyconego wpływami innych sztuk (architektury, malarstwa, rzeźby, literatury, teatru i muzyki). Sam tytuł filmu jest zwodniczy, jego akcja nie rozgrywa się bowiem ani w określonym czasie, ani w konkretnym miejscu. Kobieta (Delphine Seyrig) i mężczyzna (Giorgio Albertazzi) – uwięzieni w przestrzeni barokowego pałacu z jego niekończącymi się korytarzami i labiryntami ogrodowych ścieżek – nawiązują (nie)możliwą relację, a być może jedynie rekonstruują ją lub projektują w świecie czułych wspomnień i przemocowych fantazji.