Zapiski z lata

Dla Marty, głównej bohaterki filmu, letni powrót w rodzinne strony to szansa na przewartościowanie życiowych priorytetów. Czy stabilny związek z Leo, z którym niedawno przeprowadziła się do Madrytu, jest dla dwudziestoparoletniej dziewczyny spełnieniem marzeń? A może wakacyjny, pełen pasji romans z Pablem, jej chłopakiem sprzed lat, miałby szansę rozwinąć się w coś więcej? Diego Llorente dylematów Marty nie stawia jednak na pierwszym planie. Jego film – zgodnie z tytułem – przypomina raczej pozbawiony zwartej fabuły zbiór ulotnych wspomnień, zapis zwyczajnych, codziennych zdarzeń, bezpretensjonalnych rozmów, erotycznych zbliżeń. Pokazywany premierowo na festiwalu w Rotterdamie film jest bliski duchowi dzieł Érica Rohmera czy Carli Simón, podobnie jak Llorente należącej do młodego pokolenia hiszpańskich filmowców. Dalekim echem odbija się w nim także amerykański mumblecore. Ale Zapiski z lata najlepiej chłonąć, podglądając lektury, jakie czyta główna bohaterka: opowiadania Raymonda Carvera, powieść Clarice Lispector, wiersze Johna Bergera. Poetycki i naturalistyczny jednocześnie film staje się opowieścią o młodzieńczych pasjach i niepewności, jaką niesie ze sobą jutro.