Alice Rohrwacher stała się bez wątpienia jedną z najciekawszych współczesnych reżyserek kina europejskiego. Po nagrodzonych w Cannes Cudach oraz Szczęśliwym Lazzaro (filmy zamknięcia Nowych Horyzontów) Włoszka powraca cudownym La Chimera (nagroda FIPRESCI na ostatnim festiwalu w Cannes). Osobliwa historia osadzona w latach 80. ubiegłego wieku w Toskanii opowiada o Brytyjczyku, który dołącza do bandy plądrującej groby w poszukiwaniu historycznych artefaktów. W filmie Rohrwacher pobrzmiewają echa dokonań największych mistrzów kina włoskiego, zwróconych ku mitom arcydzieł Pasoliniego, zanurzonych w folklorze dzieł braci Tavianich czy Felliniego – gang głównych bohaterów wygląda, jakby został wyjęty z zaginionego fragmentu Amarcordu. Niemniej włoska reżyserka nie idzie tylko tropami wielkich twórców, lecz kształtuje swój własny styl – piękny formalnie, rozpięty między neorealistyczną chropowatością a oniryczną zabawą, płynnie zmieniający konwencje. To kino uczuć i rozkosznej zabawy, w którym mniej liczy się historia, bardziej fantazja, filmowy karnawał, melancholia zapisana na taśmie filmowej. La Chimera to czysta miłość do X muzy.
Urodzona w 1982 roku reżyserka i scenarzystka pochodząca z włosko-niemieckiej rodziny. Studiowała filozofię i literaturę w Turynie, tam też ukończyła kurs scenariopisarstwa. Debiutowała w 2011 roku Ciałem niebieskim, które prezentowane było w canneńskiej sekcji Quinzaine des Réalisateurs. Osadzone na włoskiej prowincji autobiograficzne Cuda (2014) trafiły już do konkursu głównego festiwalu i zdobyły Nagrodę Specjalną Jury. W konkursie festiwalu w Cannes miał także swoją premierę Szczęśliwy Lazzaro (2018). Tym razem ekipa opuściła Lazurowe Wybrzeże z nagrodą za scenariusz. Reżyserka jest siostrą aktorki Alby Rohrwacher.
2011 Ciało niebieskie / Corpo celeste / Heavenly Body
2014 Cuda / Le meraviglie / The Wonders
2018 Szczęśliwy Lazzaro / Lazzaro Felice / Happy as Lazzaro
2023 La Chimera / La chimera