Jennifer Reeves pochylona nad światem w swoim "dokumencie niepokoju"
JENNIFER REEVES znana jest nowohoryzontowym widzom ze swojego pełnometrażowego debiutu "The Time We Killed" (2004), uhonorowanego w Berlinie nagrodą FIPRESCI, pokazanego w konkursie 4 edycji NH. Poprzedziła go wieloletnia praca nad ręcznie malowanymi krótkometrażówkami, z których najbardziej znane "Fear of Blushing" (2001), czy "Darling International" (1999) były nagradzane na międzynarodowych festiwalach, a "Chronic" (1996) został nawet włączony do materiałów dydaktycznych kilku placówek akademickich. Bohaterką fabularnego "The Time We Killed" jest Robyn (zagrała ją poetka Lisa Jarnot), dziewczyna w depresji, która nie opuszcza swojego nowojorskiego mieszkania, starając się zdystansować wobec zewnętrznego, pełnego przemocy świata.
"Określam siebie mianem artystki awangardowej - mówiła Reeves w jednym z wywiadów - bo zgłębiam i drążę możliwości estetyczne i wizualne, jakie daje film. Nie podążam utartymi szlakami, nie realizuję gotowych scenariuszy. W "The Time We Killed" połączyłam fragmenty dokumentalne, sceny wyreżyserowane i improwizowane w jedną całość: poetycką, subiektywną, dającą złudzenie fikcji. Jak w psychoanalizie, dzięki towarzyszącej obrazom opowieści, składającej się z wolnych skojarzeń i myśli, poznajemy historię podświadomych zmagań Robyn".
Po udanym debiucie Jennifer Reeves zaczęła pracę nad zaawansowaniem języka swoich filmowych eksperymentów. Powstają "Light Work Mood Disorder" (27', 2007) i "When It Was Blue" (60-68', 2008) - filmowe performance, wielowarstwowe multi-projekcje. Inspiracją dla filmów była współpraca z muzykami, którzy brali udział w ich produkcji i prezentacji - Anthony'm Burrem czy Skúli Sverrissonem, a także podróże po odsuniętych od zgiełku zakątkach świata - Islandii, Nowej Zelandii, centralnej Ameryce, po amerykańskim i kanadyjskim wybrzeżu Pacyfiku. Sfilmowane kamerą 16 mm, obrazy ekosystemów Reeves poddała ręcznej obróbce, w efekcie powstały impresjonistyczne faktury, wydobywające z ukrycia niewidoczną gołym okiem mimikę krajobrazu, ziemi, drzew, wody, roślin i zwierząt.
Krytycy przestrzegają przed traktowaniem ostatnich filmów Jennifer jako "przyrodniczych", nie mają też nic wspólnego z tzw. "kreatywną geografią", eksplorowaną przez twórców takich jak Godfrey Reggio (autor trylogii "Koyaanisqatsi", "Powaqqatsi", "Naqoyqatsi"), czy Ron Fricke ("Baraka"). Umieszczają ją w awangardowej tradycji - od Dżigi Wiertowa począwszy, przez Chrisa Makera, Petera Kubelkę, Jorisa Ivensa, Johana van der Keukena, czy Agnès Vardę, wspominają o wpływach surrealistycznego feminizmu Peggy Ahwesh i zglobalizowanej wewnętrzności Warrena Sonberta. Ale największym i najpoważniejszym odniesieniem dla twórczości Reeves pozostaje terytorium psychologicznych i estetycznych poszukiwań Stana Brakhage'a. Jej zdolność do łączenia oraz - symbolicznego i bezpośredniego - nakładania na siebie różnych poziomów ludzkiego doświadczenia w "When It Was Blue" kojarzą z "Dog Star Man" (1962-4) Brakhage'a.
Michael Sicinski (cinema scope) nazywa jej ostatni film "dokumentem niepokoju". Ów niepokój wiąże z zachwianiem przyzwyczajeń odbiorczych, nawet tych, będących udziałem widzów kina awangardowego. Ulotny charakter projekcji, zmultiplikowana perspektywa, towarzyszący jej szczególny rodzaj percepcyjnego pośpiechu, strategia bombardowania widza obrazami i wrażeniami, sprawia, że konwencjonalne odbiorcze sensorium staje się wobec wizji Reeves niemal bezradne.
czytajcie jego wnikliwą analizę "When It Was Blue" (ang.): http://www.cinema-scope.com/cs37/spot_sicinski_blue.html
(as)
Roman Gutek "Jennifer Reeves - reżyserka nowohoryzontowa" (tekst z cyklu Moje Nowe Horyzonty):