Rozmowa z Eileen Hofer reżyserką filmu "Horyzonty" prezentowanego w Międzynarodowym Konkursie Filmy o Sztuce
Anna Paprocka: Jak odkryłaś świat baletu na Kubie?
Eileen Hofer: - Chciałam opowiedzieć o determinacji Alicii Alonso w walce z przeciwnościami losu. Utrata wzroku nie powstrzymała jej w dążeniu do osiągnięcia sukcesu. Nauczyła się tańczyć jako osoba niewidoma. Podążając jej śladami, wylądowałam na Kubie w centrum narodowego zespołu baletowego. Fascynowało mnie również to, że wszyscy słyszeli o salsie na Kubie, a o balecie niekoniecznie. Alicia Alonso rządzi światem baletu tak jak Fidel Castro Kubą. Dlatego bez ograniczeń mogliśmy korzystać z dokumentacji jej wystąpień publicznych.
Kieślowski przez historię "Siedmiu kobiet w różnym wieku" opowiada o nieuchronnej starości i przemijaniu, z którymi trzeba się mierzyć w balecie. Osiągasz podobny efekt, opowiadając o trzech tancerkach.
- Każda z nich reprezentuje pewien etap zawodowy, ale marzy o innym. Amanda, najmłodsza bohaterka, zdaje egzaminy wstępne do szkoły baletowej i śni o głównych rolach. Udało się to Viengsay Valdez - 35-letniej gwieździe, której sukces wciąż jest przyćmiony legendą jej wielkiej nauczycielki Alicii Alonso. Najdojrzalsza primabalerina pewnie chciałaby kolejny raz być na początku kariery, tak jak Amanda.
Alicja ma ponad 90 lat i nadal szkoli tancerki. Czy utrata wzroku i wiek nie mają wpływu na efektywność jej szkoleń?
- Opinie są skrajne. Zwolennicy Alicii tłumaczą, że posiada genialny słuch i dodatkowy szósty zmysł, który pozwala jej wyczuć niedociągnięcia tancerek w czasie próby. Krytycy nie tylko w to nie wierzą, ale uważają, że reprezentuje starodawny styl choreografii i powinna ustąpić miejsca młodemu pokoleniu. Ze względu na toczący się dialog zależało mi, aby w filmie znalazła się scena z próby, podczas której Alicja najpierw krytykuje Viengsay za brak ekspresywności, a po kilku minutach pyta swoją asystentkę, kto tańczy.
Rozmawiała Anna Paprocka