Wolę energię wynikającą ze zderzeń

Marta Bałaga: Zaznaczył Pan, aby nie pytać, co artysta miał na myśli, bo był pijany.

Mariusz Grzegorzek: - Lubię się przekomarzać. Moje filmy są przytłaczające, więc lepiej rozluźnić atmosferę. Kiedy dziekan Zofia Uzelac zaproponowała, żebym nakręcił ten film, setnie się uśmiałem. Nie byłbym w stanie go zrobić nawet z Robertem de Niro! Ale to było ciekawe doświadczenie, trochę wampiryczne. Zrobienie filmu dyplomowego z młodzieżą nie było z mojej strony poświęceniem. Wręcz przeciwnie. Mieli w sobie energię obozu harcerskiego skrzyżowaną ze zwichniętym dniem dziecka.

Kiedy opowiadają o sobie przed kamerą, widać, że martwi ich przyszłość. Słusznie?

- Poczucie bezpieczeństwa kojarzą z etatem, a ta kołderka jest coraz krótsza. Łapią powietrze jak ryba wyjęta z wody, a potem zakładają firmy z zamkami błyskawicznymi. Staram się pomagać, ale robię filmy raz na cztery lata. Nie indoktrynuję. Powtarzam: - Nie martw się, czy grać w "M jak miłość". Martw się o to, żeby nie dać się przekabacić. Lubię aktorów, choć drę z nimi koty. Reżyserzy mają zwichnięte ego - tylko lać takich po mordzie i patrzeć, czy równo puchnie. Aktorzy są zdyscyplinowani. Teatr jest światem prawosławnego porządku - jeśli umrze ci matka, idziesz na pogrzeb, a potem grasz.

O czym śpiewa obrusik?

- Każdy generował jakąś przestrzeń. Kierowaliśmy się tropami rozpoznawania, obserwowania i macania - oczywiście na poziomie metaforycznym, żeby nie było nieporozumień. Mam problem z jednorodną strukturą narracyjną, która ma początek, środek i koniec. Storytelling jest passé. Wolę energię wynikającą ze zderzeń. Jestem zadowolony z tej przygody i dobrze się po niej czuję. To nie jest recenzja filmu, tylko mojego stanu po. To dobry stan.

Rozmawiała Marta Bałaga